Rönesans ve Barok dönemleri, müziğin gelişiminde büyük değişimlerin yaşandığı, farklı enstrümanların ve müzikal tarzların ortaya çıktığı önemli zaman dilimleridir. Bu dönemlerde tel, özellikle yaylı ve telli enstrümanlar için vazgeçilmez bir unsur olarak öne çıkmıştır. Telin kullanım alanları ve gelişimi, müziğin evrimine katkı sağlamış; besteciler ve icracılar için yeni olanaklar sunmuştur.
Rönesans dönemi, müzikte harmoninin ve polifoninin ön plana çıktığı bir dönem olarak kabul edilir. Bu dönemde özellikle lavta gibi telli çalgılar yaygın olarak kullanılmaktaydı. Lavta, çok telli yapısı sayesinde çeşitli armoniler yaratabilen ve zengin bir tınıya sahip olan bir enstrümandı. Lavta telleri genellikle bağırsaktan yapılırdı, bu da ona yumuşak ve sıcak bir ton kazandırırdı. Bu tellerin kalitesi, müzikal performansın başarısını doğrudan etkilediği için, dönemin enstrüman yapımcıları tellerin üretiminde hassas davranmışlardır. Lavta, dönemin saray müziklerinde, solo eserlerde ve dini müziklerde önemli bir rol oynamış; tellerin dayanıklılığı ve sesi, bu eserlerin başarısında etkili olmuştur.
Barok dönemde ise müzik çok daha karmaşık ve gösterişli bir hale gelmiştir. Bu dönemde özellikle keman ailesinin gelişimi, müzikte tel kullanımının önemini bir kez daha gözler önüne sermiştir. Barok dönemde, telin yalnızca bağırsaktan değil, metalden de yapılması yaygınlaşmıştır. Bağırsak tellerin yanında gümüş ya da bakır sargılı teller de kullanılmaya başlanmış, bu da enstrümanların daha yüksek ve güçlü sesler çıkarmasını sağlamıştır. Barok dönemde en çok tercih edilen enstrümanlardan biri de keman olmuştur. Kemanın farklı ton renklerini ve ses genişliğini elde etmesi için tellerin kalitesi büyük önem taşımaktaydı. Tellerin akustik özellikleri, kemanın zengin ton yelpazesi sunmasına olanak tanımış; özellikle solo performanslarda enstrümanın ön plana çıkmasını sağlamıştır.
Telin bu dönemdeki bir diğer önemi de sürekli bas adı verilen, eserin tümüne eşlik eden bas melodilerin yaratılmasında yatmaktadır. Sürekli bas, Barok müziğin karakteristik özelliklerinden biridir ve bu bas çizgileri, genellikle telli çalgılar aracılığıyla sağlanmıştır. Kontrbas, çello ve lavta gibi enstrümanlarda kullanılan teller, sürekli basın derin ve zengin bir şekilde duyulmasını sağlamış; bu da Barok eserlerin büyüleyici ve güçlü bir yapıya sahip olmasına katkı sunmuştur.
Rönesans ve Barok dönemdeki tel kullanımı, müziğin yalnızca teknik yönünü değil, aynı zamanda estetik boyutunu da etkilemiştir. Özellikle Barok dönemdeki müzikal ihtişam ve çeşitlilik, tellerin gelişimi ile desteklenmiş, yeni tel materyalleri ve üretim teknikleri ile enstrümanlar daha güçlü ve dayanıklı hale gelmiştir. Bu dönemlerdeki tellerin yapımında kullanılan hammaddeler, telin kalınlığı ve gerginliği gibi unsurlar, müzikal ifadeye katkı sağlamış ve eserlerin daha güçlü bir biçimde sunulmasını mümkün kılmıştır. Bu dönemlerde kullanılan teller, dönemin sanatsal ve estetik beklentilerini karşılayacak şekilde özenle seçilmiş ve üretilmiştir. Bugün bile Rönesans ve Barok müziğini icra eden müzisyenler, dönemin tel özelliklerine sadık kalmaya çalışarak o dönemin müzikal ruhunu yaşatmaya çalışmaktadır. Bu durum, telin müziğin zamansız ve evrensel bir öğesi olarak değerini koruduğunu gösterir.